Αργά το βράδυ φτάσαμε στο όμορφο Τσεπέλοβο, όπου διανυκτερεύσαμε σε περιποιημένο… ξενοδοχείο, με πολύ καλό πρωϊνό…
Το πρόβλημά μας όμως ήταν ότι φτάσαμε πολύ αργά… και όσο να τακτοποιηθούμε στα δωμάτια πέρασε αρκετή ώρα, με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε ελάχιστες ώρες… ζήτημα να ήταν ένα τρίωρο…
Και κατά τις έξι η ώρα «σκουντουφλώντας»… δεν έλεγαν ν’ ανοίξουν… τα ματάκια μας,, πήραμε το βαρβάτο… πρωϊνό μας και ξεκινήσαμε τις ορειβατικές μας δραστηριότητες.
Δυστυχώς όμως, την προηγούμενη εβδομάδα ο καιρός χειροτέρεψε… Είχε χιονίσει στα βουνά της Τύμφης που θα ήταν ο προορισμός μας… και άλλαξαν τα προγράμματα των δραστηριοτήτων μας για το 4ήμερο.
Έτσι «κόπηκε»… η ανάβαση στην Γκούρας(2.467μ), στην Τσούκα-Ρόσα(2.377μ) και η διάσχιση του Περάσματος του «Καρτερού»… που γίνεται πολύ δύσκολο… και επικίνδυνο με χιόνι.
Αποφασίστηκε λοιπόν να γίνει η διάσχιση του οροπεδίου που σχηματίζεται ανάμεσα από Γκαμήλα και Αστράκα, με κατάληξη το καταφύγιο της Αστράκας όπου θα γίνονταν έτσι και αλλιώς… οι επόμενες δυο διανυκτερεύσεις.
Έτσι και έγινε… Το πρωί του Σαββάτου κατά τις εφτά η ώρα, μας προώθησε με το αγροτικό του, ο τοπικός οδηγός, που ήταν και ο ιδιοκτήτης του ξενώνα που μείναμε, μέχρι την κορφή της οροσειράς, πάνω απ’ το Τσεπέλοβο, και «γλυτώσαμε»… κανένα δυομισάρι ώρες πορείας.
Απ’ εκεί πήραμε το καλογραμμένο… μονοπάτι που διατρέχει… την απόκρημνη όχθη ενός εντυπωσιακού σε ελιγμούς, φαραγγιού, με ψηλές όχθες, χωρίς νερό στην κοίτη του, που ενώνεται κάποια στιγμή… με το φαράγγι του Βίκου.
Τα βράχια πάνω απ’ το μονοπάτι ψηλά και κάθετα… και γεμάτα σπηλιαράκια…
Στο μονοπάτι αυτό υπάρχει μια βρύση… Ένας μεταλλικός σωλήνας, με μικρή ροή νερού… στερεωμένος σε χαμηλό… πέτρινο τειχαλάκι…
Τις απότομες πλαγιές που διέσχιζε το μονοπάτι, στόλιζαν ένα σωρό αγριολούλουδα… όλων των αποχρώσεων… λευκά, μωβ, φούξια, κίτρινα κ. α καθώς και πολλές αγριοτριανταφυλλιές… γκορτσιές και άλλα θαμνοειδή… φυτά.
Πάνω σ’ αυτό το μονοπάτι συναντήσαμε και το μοναδικό… στην περιοχή κοπάδι με αγελάδες… περί τα διακόσια κεφάλια… που τις πήγαιναν για εμβολιασμό!… στον πλησιέστερο οικισμό.
Τι ωραίο θέαμα!… Οι αγελάδες που είχαν γεννήσει, είχαν μαζί τους και τα μοσχαράκια… άλλα μεγαλύτερα… και άλλα μικρότερα… πολύ χαριτωμένα!… Έμπαιναν σιγά-σιγά μία- μία στο μονοπάτι, όπως ήμασταν και εμείς… και όταν συναντιόμασταν… έκαναν μια παράκαμψη… για να περάσουν…
Και εκεί, στο σημείο που έπρεπε να μπουν στο μονοπάτι… έγινε ένας συνωστισμός… μια αναμπουμπούλα!…
Σ’ αυτό το σημείο, τα ζώα κοντοστέκονταν… λες και καταλάβαιναν… ότι κάτι δυσάρεστο… τους περίμενε τη μέρα αυτή… Και οι βοσκοί άρχισαν να ωρύονται… να βγάζουν κάτι άγριες κραυγές!… και να τα πιέζουν!… χτυπώντας τα με τις αγκλίτσες τους… να προχωρήσουν…
Μετά από τρίωρη πορεία βγήκαμε σ’ ένα οροπέδιο, που οριοθετείται απ’ τα βόρεια και ανατολικά, απ’ το βουνό Πλόσκος(2.377μ) και Γκαμήλα Ι και ΙΙ και απ’ τα δυτικά απ’ την Αστράκα(2.432μ).
Το πρώτο πράγμα που είδαμε εδώ, είναι ένα βάραθρο… μια «σχισμή»… στο έδαφος, μήκους, μερικών μέτρων, περί τα εκατό μέτρα βάθους… που την «στόλιζαν» μια μικρή συκιά… και κάποια άλλα χαμόκλαδα… Υπάρχουν και άλλα τέτοια βάραθρα στο εν λόγω οροπέδιο, αλλά το πιο μεγάλο… και ενδιαφέρον, για τους σπηλαιολόγους… κυρίως, είναι αυτό της «Προβατίνας», βάθους 500μ, που βρίσκεται στην Αστράκα.
Στο μεγάλο αυτό αλπικό οροπέδιο με τα θαλερά λιβάδια… όπου παλιά… βοσκούσαν χιλιάδες πρόβατα… υπάρχει μια όμορφη αλπική λίμνη που λέγεται «Ρομπόζι» και υπολείμματα… από στάνες… Υπάρχουν και άλλες λίμνες στο οροπέδιο και η μεγαλύτερη είναι η «Ριζίνα» που απέχει 4 ώρες από το Βραδέτο.
Προχωρώντας… στ’ αριστερά μας δέσποζε η Αστράκα με τους ψηλούς της «πύργους»… που μοιάζει με φοβερό… απόρθητο… επιβλητικό… κάστρο…
Εν τω μεταξύ ο καιρός άρχισε να χαλάει… και σε λίγο άρχισε να ψιχαλίζει… αλλά σταμάτησε… όταν αρχίσαμε να ανηφορίζουμε για το καταφύγιο της Αστράκας, στα 1.950μ. κτισμένο στο διάσελο… που σχηματίζεται μεταξύ Αστράκας και Λάπατου. Είχαμε περπατήσει περί τις εφτά ώρες περίπου…
Στο καταφύγιο υπήρχε το αδιαχώρητο… είχε πολύ κόσμο και όταν ζητήσαμε τα κρεβάτια μας… για να πάμε να ξεκουραστούμε… ο «καταφυγιάρχης»… μας απογοήτευσε… λέγοντας πως δεν υπήρχαν κρεβάτια… για το σύλλογό μας και ότι το είχε πει στην Πόπη… Θα προσπαθούσε βέβαια να μας βρει ένα χώρο και στρώματα να κοιμηθούμε… αλλά δεν ήταν σίγουρος… ότι θα έφταναν οι κουβέρτες για όλους…
Το απόγευμα, αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε… αποφασίσαμε να πεταχτούμε… ως την Δρακόλιμνη, στα 2.050μ. Κατεβήκαμε λοιπόν στην Λάκα Τσουμάνη, που πήρε το όνομα από κάποιον κτηνοτρόφο, ονόματι Τσουμάνης που είχε εδώ… την στάνη του…
Υπολείμματα αυτής βλέπουμε να στέκουν έρημα… πια στη ομώνυμη Λάκα, που σχηματίζεται μεταξύ Πλόσκου και Λάπατου. Μια μεγάλη πέτρινη «στρούγκα» και μια πέτρινη καλύβα σκεπασμένη με τσίγκα…
Εδώ και πολλά… χρόνια δεν ακούγονται πια στα μέρη αυτά, βελάσματα ζώων… αλυχτίσματα ποιμενικών σκύλων… φωνές των βοσκών… και μελωδίες… από φλογέρα!…
Στην ίδια λάκα υπάρχει και η «Ξερόλουτσα»… η «Ξερολούτσα», μια μικρή λίμνη που σχηματίζεται στο βαθύτερο σημείο αυτής, όταν λειώνουν τα χιόνα των γύρω βουνών… και ονομάζεται έτσι, καθώς τον περισσότερο καιρό είναι ξερή…
Την «παραλία»… ας πούμε αυτής της Ξερόλουτσας… κάποιος καλλιτέχνης… η μια παρέα καλλιτεχνών… που προφανώς… κατασκήνωσαν εδώ, την «στόλισαν»… σε μεγάλη έκταση, με παραστάσεις… ανάγλυφες φτιαγμένες με λευκά πετραδάκια που αφθονούν στην περιοχή, καθώς όλα τα βουνά εδώ είναι ασβεστολιθικά.
Στις παραστάσεις κυριαρχούν ανδρικές και γυναικείες φιγούρες… και τα ερωτικά σύμβολα… όπως καρδιές με αρχικά ονόματα… καρδιές τρυπημένες με βέλη… και άλλα τέτοια!…
Ο «Έρωτας»… κυρίαρχο στοιχείο στη ζωή μας… και το στοιχείο που διαιωνίζει όλα τα έμβια όντα του πλανήτη Γη εσαεί!… η καλύτερα μέχρι την συντέλεια… του Κόσμου τούτου!…
Ο Έρωτας είναι η «παγίδα»… στην οποία πέφτουν το άρρεν και το θήλυ… για να γίνει η διαιώνιση του κάθε είδους και μετά φεύγει μακριά… γι’ άλλες πολιτείες… για να συνεχίσει τη «δουλειά» του…
Γι’ αυτό στην αρχαιότητα παριστάνεται πάντα ως «γλυκό»… «ροδαλό»… και «φτερωτό» αγοράκι… με μια φαρέτρα γεμάτη βέλη στην πλάτη… και ένα τόξο, με το οποίο σημαδεύει τις καρδιές των ανθρώπων… Και που είναι «μοιραίο» να πεθάνει γρήγορα… Που σημαίνει πως ο Έρως δεν κρατάει πολύ!…
Κρατάει τόσο… όσο περίπου «κράτησαν»… και τα ανάγλυφα στην αμμουδιά… της Ξερόλουτσας… Μόλις πέρασε το καλοκαίρι και ήλθαν οι βροχές και οι καταιγίδες… διαλύθηκαν… εις τα εξ’ ων συνετέθησαν… καθώς η περιοχή έγινε «Γης Μαδιάμ»… Μόνο κάποιες «λαβωμένες» και «πονεμένες» καρδιές έμειναν ακόμα εδώ ορατές… για να «ξορκίζουν»… τον δολερό Έρωτα…
Και εν συνεχεία ανηφορίσαμε στο ελικοειδές μονοπάτι προς την Δρακόλιμνη, που διασχίζει καταπράσινες πλαγιές… καθώς η Φύση έχει «πρασινίσει»… Άνοιξη γαρ…
Και σε μια ώρα περίπου ήμασταν στην ειδυλλιακή λίμνη με τους τρίτωνες… Τα «δρακάκια» απ’ όπου πήρε και το όνομά της… τα οποία το χειμώνα πέφτουν σε χειμερία νάρκη… για να επιβιώσουν.
Η λίμνη είναι «κουρνιασμένη»… σε μια «λεκάνη»… σε μια γούβα… σε υψόμετρο 2.050μ. που διαμορφώνεται από τρείς παρακείμενες κορφές και όπου μαζεύονται τα όμβρια ύδατα… και τα νερά, από τα χιόνα της περιοχής που λειώνουν την Άνοιξη.
Καλά κρυμμένη… στην «φωλίτσα» της, είναι αθέατη απ’ το καταφύγιο της Αστράκας… Την βλέπεις μόνο όταν φτάσεις στις όχθες της… και όταν κατεβαίνεις απ’ την κορφή της Γκαμήλας Ι. Εκεί στην κατηφόρα λίγο πιο πάνω απ’ το διάσελο μεταξύ Πλόσκου και Γκαμήλας… βλέπεις στα δεξιά σου… σε ένα εξωτικό «μπαλκόνι»… της οροσειράς, την λίμνη με το «δαντελένιο»… περίγραμμα των κορφών που την περιβάλλουν…
Κατά την γνώμη μου, είναι η ομορφότερη… απ’ όλες τις αλπικές λίμνες της χώρας μας που έχω ιδεί… απ’ του Σμόλικα, του Γράμμου, τις Φλέγκες και του Περιστερίου…
Η Δρακόλιμνη είναι η διαμαντόπετρα… στης Τύμφης το «δαχτυλίδι»… θα έλεγα, παραφράζοντας … τον στίχο του Παλαμά…
Στα γαλήνια νερά της «καθρεφτίζονται»… διαρκώς οι παρακείμενες κορφές…, πότε πράσινες… κίτρινες… γκρίζες… πότε χιονισμένες… ανάλογα με την εποχή, οι άνθρωποι που την επισκέπτονται… τα πουλιά που πετούν… από πάνω της, οι «χιονούρες»… τα σύννεφα που «τριγυρνάνε»… στους αιθέρες… τα αστέρια και το φεγγάρι… και τις χαρίζουν μια μαγεία!… κάτι το μοναδικό!… το απόκοσμο!
Και οι εικόνες αυτές διαρκώς… αλλάζουν καθώς τα πάντα στο ηλιακό μας σύστημα κινούνται αενάως… και αυτό την κάνει πιο μαγική… πιο μυστηριακή!… πιο ελκυστική!… Είναι η λίμνη με τις μύριες όψεις!… με τα χίλια «πρόσωπα»! Ένας τόπος που σε «μαγεύει»… και σε «κατακτά»… ένας τόπος μαγευτικός!…
«Τυλιγμένη» στους θρύλους… και τις παραδόσεις… τις σχετικές με τους «δράκους» της… και τις «δρακοντομαχίες»… με τους απέναντι… «δράκους» του Σμόλικα, πορεύεται στους αιώνες… ως η ομορφότερη… η πιο γοητευτική.. .και πολυφωτογραφισμένη… και με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα αλπική λίμνη στην χώρα μας.
Περιβάλλεται αμφιθεατρικά… από ειδυλλιακές… πρασινισμένες πλαγιές και μοιάζει με αρχαίο θέατρο… με σκηνή την επιφάνειά της… όπου πρωταγωνιστούν… όλα τα «στοιχειά»… της Φύσης… σε μια αέναη… «παράσταση»…
Εδώ ο καθένας έκανε ότι «γούσταρε»… Οι περισσότεροι κάθισαν στις όχθες της λίμνης και απολάμβαναν την φοβερή θέα των γύρω βουνών… ιδιαίτερα της Γκαμήλας… μιας κωνικής κορυφής… που μοιάζει να «τοξεύει» απέναντι… κατά τον Σμόλικα, του απόκρημνου Πλόσκου και της Αστράκας στα δεξιά μας… με τους «πύργους» της… Κάποιοι κολύμπησαν στα κρύα… νερά της.
Πολλοί κάναμε τον «γύρω» της λίμνης που στα βόρεια… και ανατολικά… είναι μοναδικός… φοβερός… και αλήστου ομορφιάς… καθώς η λίμνη οριοθετείται από βραχώδεις κορφές, κομμένες… σαν με μαχαίρι… με κάθετα… τοιχώματα και με υπέροχο δαντελωτό… ανάγλυφο, που από τις όχθες της λίμνης… ιδιαίτερα τις δυτικές να βλέπεις στο βάθος… σαν σε πίνακα ζωγραφικής… τα μοναδικά ανάγλυφα της Γκαμήλας Ι και του Πλόσκου…
Η Φύση… στα καλύτερά της!…
Επιπλέον πήραμε και μια γεύση… μια εικόνα της βαθειάς… με πλούσια βλάστηση κοιλάδας του Αώου ποταμού… που την νότια πλευρά της, στο σημείο αυτό, την στολίζει η οροσειρά της Τύμφης, με το απόκοσμο… άκρως εντυπωσιακό ανάγλυφο… με τις κάθετες… ορθοπλαγιές της, που «κόβουν» την ανάσα…
Και στην απέναντι όχθη της είδαμε τον επιβλητικό… ορεινό όγκο του Σμόλικα, που οι νότιες δασωμένες απολήξεις του, είναι και όχθες της…
Ως γνωστόν, σ’ αυτόν τον Κόσμο… δεν «τσακώνονται» μόνο τα έμβια όντα μεταξύ τους και αλληλοτρώγονται… και αλληλοσφάζονται… και πολλές φορές… τα «βάζουν»… «μαλώνουν και με βουνά, ποτάμια, θάλασσες… και τα «πετροβολούν»… από αφόρητο πόνο… λόγω θανάτου αγαπημένων προσώπων, εξ’ αιτίας των!…
Κάτι ανάλογο… συμβαίνει και με τα βουνά… τις λίμνες… τα ποτάμια… τις θάλασσες… τα αστέρια… τον ουρανό… το φεγγάρι… τον Ήλιο… και πάει λέγοντας…
Ό, τι υπάρχει πάνω στη Γη… έμψυχο η υλικό, όλα έχουν κοινή καταγωγή και μοίρα… Επίσης έχουν μεταξύ τους άρρηκτους… και ζωτικούς… «δεσμούς»… επιβίωσης…, αλληλοεπιδράσεις αρνητικές… η θετικές… και ένα κώδικα επικοινωνίας… μεταξύ των, που εμείς το ανθρώπινο είδος… αγνοούμε… η δεν μας «ωφελεί»… να ξέρουμε… και έτσι δημιουργείται πρόβλημα… και διαταραχή… στον πλανήτη μας… και στο Σύμπαν κατ’ επέκτασιν…
Η παράδοσή μας βρίθει από θρύλους… και τραγούδια για πουλάκια που δεν κελαηδούν… αλλά μιλούν με ανθρώπινη «λαλίτσα» και δίνουν λύσεις σε προβλήματα που ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί. Πουλιά που μεταφέρουν γράμματα και γραφές… από τα «ξένα», σε «αγαπημένες»… και «ξεχασμένες» αγάπες… Αέρηδες που μεταφέρουν κακά «μαντάτα»… για σκοτωμένους σε μάχες… Για τον ουρανό, με όλα του τ’ αστέρια να συμπάσχει… με τους δυστυχισμένους ανθρώπους και άλλα τέτοια πολλά…
Μεταξύ αυτών υπάρχουν «θρύλοι»… και τραγούδια για βουνά που «μαλώνουν»… μεταξύ τους όπως ο Όλυμπος με τον Κίσσαβο… και εν προκειμένω… ο Σμόλικας με την Τύμφη…
«Γειτονάκια» και αυτά… που οι «θρύλοι» της περιοχής… τα θέλουν… να «πολεμούν» μεταξύ τους… με ότι «όπλα»… διαθέτει το καθένα, με βράχους… που έχει περίσσευμα… η Τύμφη και με δέντρα που έχει πληθώρα ο Σμόλικας…
Ο θρύλος λέει… πως η διαμάχη των δυο βουνών κορυφώθηκε… όταν οι «δράκοι» των αλπικών λιμνών τους… άρχισαν να εκσφεντονίζουν λιθάρια η μια στην άλλη… Γι’ αυτό η Δρακόλιμνη της Τύμφης είναι γεμάτη με μαύρες πέτρες… «δώρα»… απ’ τους απέναντι συνονόματους… της λίμνης του Σμόλικα, η οποία αντίστοιχα είναι γεμάτη με ασπριδερές… πέτρες απ’ την Τύμφη.
Αν μελετήσουμε… το ανάγλυφο της Τύμφης προς την μεριά του Αώου, φαίνεται ξεκάθαρα… η «διαμάχη»… των δυο βουνών, καθώς κάποιες από τις «μυτερές» κορφές της «γέρνουν»… προς την κοιλάδα του Αώου και μοιάζουν με «πολυβολεία», που «τοξεύουν»… απέναντι προς τον «άρχοντα»… της περιοχής… που είναι ο Σμόλικας… καθότι ψηλότερος!…
Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο καταφύγιο, όπου πληροφορηθήκαμε πως το πρόβλημα της διανυκτέρευσης είχε λυθεί… ως δια μαγείας… λόγω κακών καιρικών συνθηκών… Οποία ανακούφισις!… Πολλοί που είχαν «κλείσει»… διανυκτέρευση στο καταφύγιο… λόγω κακοκαιρίας, προφανώς… ακύρωσαν και τελικά τακτοποιηθήκαμε όλοι σε κρεβάτια και όλα καλά και άγια… Δόξα σοι ο Θεός!..
Αυτή η εκδρομή είχε μια ιδιαιτερότητα… σε σχέση με άλλες εκδρομές του συλλόγου!… Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί… πεζοπόροι και ορειβάτες την πρώτη βραδιά στο Τσεπέλοβο και έκτοτε χωρίστηκαν οι δρόμοι μας… μέχρι την Δευτέρα το μεσημέρι… που συναντηθήκαμε στο μεγάλο Πάπιγκο, απ’ όπου πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα… Ήμασταν δυο εντελώς διαφορετικές εκδρομές… στο ίδιο πακέτο…
Οι πεζοπόροι το Σάββατο, έκαναν την «Σκάλα» του Βραδέτου(1.150μ), ένα πανέμορφο στριφογυριστό… καλντερίμι, λίγο έξω απ’ το Καπέσοβο, προς το Βραδέτο(1.300μ) και στην συνέχεια πεζοπορία έως την θέση Μπελόη… ένα μοναδικό σημείο θέας του φαραγγιού του Βίκου από ψηλά. Το βράδυ διανυκτέρευσαν στο Τσεπέλοβο.
Την Κυριακή το πρωί, οι ορειβάτες, περί τους είκοσι σε αριθμό, με αρχηγό τον Άλκη, κατά τις εφτά η ώρα πήραμε το μονοπάτι της κατάβασης για Λάκκα Τσουμάνη και συνεχίσαμε την πορεία μας για ανάβαση στην Γκαμήλα ΙΙ και Ι σε καλοσημαδεμένο μονοπάτι.
Και επειδή το όνομα του βουνού με «προβλημάτιζε»… από καιρό, από το καταφύγιο παρατήρησα με επιμονή το ανάγλυφο… των δυο κορφών και όντως… το ανάγλυφό τους, προσομοίαζε… κατά ένα τρόπο… με αυτό της γκαμήλας… Άρα ορθώς… ονομάστηκε έτσι…
Μια στάση στην «Ρωμιόβρυση»… που βρίσκεται στα ριζά… της Αστράκας, για ανεφοδιασμό σε νερό, για όσους δεν γέμισαν τα παγούρια τους στο καταφύγιο… και συνεχίσαμε την πορεία μας για διάσχιση του διάσελου… μεταξύ Αστράκας και Γκαμήλας, που είναι σπαρμένο… με βράχια «σμιλεμένα»… και «σακατεμένα» από τους πάγους… τις βροχές και τους αέρηδες.
Πού και πού υπήρχαν υπολείμματα… και συστάδες απολιθωμένων κορμών, καθώς και πετρώματα… με έγχρωμες στρώσεις πυριτίου… ανάμεσά τους, όπως αποφάνθηκε συνοδοιπόρος γνώστης… περί την γεωλογία…
Και μέχρι ενός σημείου… σε μικρή σχετικά απόσταση από το διάσελο, που σχηματίζεται μεταξύ Πλόσκου και Γκαμήλας Ι, όλα πήγαιναν καλά… ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια… Από εκεί και πέρα, χάσαμε… τα σημάδια, λοξοδρομίσαμε… και ανεβαίναμε… με γνώμονα ότι θυμόταν… ο αρχηγός απ’ την πορεία… Βγήκαμε στο ύψος του διάσελου, αλλά δεξιότερα… και μετά ανηφορίσαμε… με κατεύθυνση νότια και κάποια στιγμή… βγήκαμε πάνω στο διάσελο… που συνδέει την Γκαμήλα ΙΙ και Γκαμήλα Ι και σχεδόν στην βάση της κορυφής της.
Στην συνέχεια διασχίζοντας το διάσελο προς βορά… βγήκαμε στην Γκαμήλα Ι την οποία ανεβήκαμε μια χαρά… Αλλά όταν φτάσαμε κορυφή είχε τόση ομίχλη… που δεν βλέπαμε ούτε την μύτη μας!… Ήμασταν σαν στον Άδη!…
Καθίσαμε μπροστά απ’ το κολωνάκι… που βρίσκεται στην κορφή, σε απόσταση αναπνοής… απ’ τον γκρεμό… που χάσκει από κάτω και η πυκνή ομίχλη… αυτό το λευκό «πέπλο»… που κάλυπτε την κοιλάδα του Αώου και όλη τριγύρω την περιοχή…. έδινε ονειρικές… διαστάσεις στο τοπίο… Είχα την αίσθηση… ότι ήμασταν… στα σύννεφα… Τι ωραία αίσθηση!…
Και όσο να τσιμπήσουμε κάτι… και να πάρουμε μια ανάσα… άρχισε ο καιρός να ξανοίγει!… Έτσι απολαύσαμε τα μοναδικά… τοπία της περιοχής…
Και αφού βγάλαμε και τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες… πήραμε την κατηφόρα για την επιστροφή… Αλλά τώρα κατεβαίνοντας πήγαμε λίγο δεξιότερα και πέσαμε ακριβώς πάνω στο διάσελο της Γκαμήλας Ι και του Πλόσκου απ’ όπου περνάει και το μονοπάτι της ανάβασης…
Το διάσελο αυτό είναι ένα στενό άνοιγμα… ένα «πέρασμα» ανάμεσα Πλόσκου και Γκαμήλας Ι. Μια ορθοπλαγιά, στην νότια όχθη της κοιλάδας του Αώου, που είναι ασφαλισμένη με καρφιά και την χρησιμοποιούν οι αναρριχητές για να κατεβούν στην βάση της ορθοπλαγιάς της Γκαμήλας και εν συνεχεία να αναρριχηθούν στην κορφή της. Τ’ αχείλι της… κοσμούσε μια εντυπωσιακή… «χιονούρα».
Από εδώ εν συνεχεία, ακολουθώντας τα σημάδια, επιστρέψαμε χωρίς κανένα πρόβλημα… στο καταφύγιο.
Μόνο που ο καιρός είχε «βουρκώσει»… και μας πρόλαβε η βροχή, λίγο πριν ανηφορίσουμε για το καταφύγιο… και όσο να ναι οι περισσότεροι φτάσαμε μουσκεμένοι. Η πορεία μας κράτησε περί τις επτά ώρες…
Λίγο πριν από μας, είχε περάσει απ’ το διάσελο μια άλλη ορειβατική ομάδα η οποία ανηφόριζε… με πολύ γρήγορο βήμα και παρατεταγμένη κατ’ άντρας… στο μονοπάτι λες και ήταν στρατιωτάκια… για την Γκαμήλα ΙΙ, την οποία ανέβηκαν σε χρόνο ντε-ντε… Και στην συνέχεια κατέβηκαν και περπατώντας κατάραχα… στο διάσελο, ανέβηκαν και στην Γκαμήλα Ι. Μια ομάδα που «πετούσε»!… νάναι καλά οι άνθρωποι!…
Ο χρόνος στο καταφύγιο το απόγευμα, πέρασε ποικιλοτρόπως… Οι περισσότεροι κουρασμένοι από την ανάβαση, το έριξαν στον ύπνο… να ξεκουραστούν.
Άλλοι απλώσαμε τα «βρεγμένα» μας… σαν προικιά… στα κάγκελα της σκάλας, που από κάτω της ήταν η μεγάλη σόμπα της τραπεζαρίας του καταφυγίου, για να στεγνώσουν.
Κάποια στιγμή μπαίνει στην τραπεζαρία η Κυριακή, ανοιγοκλείνοντας νευρικά τις παλάμες των χεριών της που είχαν «ξεραθεί»… από την κούραση και την ένταση της ανάβασης…
Κι εγώ προθυμοποιήθηκα… να την ανακουφίσω, μιας και είμαι ειδική στην δουλειά αυτή… και άρχισα εκεί κοντά στην σόμπα να τις κάνω μασάζ στα χέρια και στην πλάτη και κάποιες διατάσεις που ανακουφίζουν αρκετά…
Βλέποντας όμως οι παρευρισκόμενοι στην τραπεζαρία συνορειβάτες, την διαδικασία αυτή και τα επιφωνήματα πόνου και ανακούφισης… της Κυριακής, «ζήλεψαν»… και η «πελατεία» αυξήθηκε… Έτσι ασχολήθηκα για κάμποση ώρα με την ανακούφιση μερικών ταλαιπωρημένων… κυρίως γυναικών… που εξέφρασαν την επιθυμία να πάρουν μια γεύση του τι εστί μασάζ…
Αργότερα φάγαμε και μετά πιάσαμε μια μεγάλη συζήτηση… με τον Στράτο και τον Γιάννη για το τι «έφταιξε»… και έφτασε η χώρα σε αυτή την δυσχερή θέση που βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια και δεν λέει να την ξεπεράσει…
Ο Στράτος είναι πολύ καλός συζητητής… μειλίχιος… πολύγλωσσος… πολυμαθής… που χαίρεσαι να τον ακούς και επιπλέον μαθαίνεις και πολλά πράγματα…
Δίπλα μας κάθονταν μια παρέα Εβραίων… που έπαιζαν χαρτιά… όχι τα κλασικά χαρτιά… αλλά κάτι παρόμοιο!… Ήταν ένα νέο ζευγάρι και ένας ηλικιωμένος άντρας. Μου έκανε εντύπωση η περίεργη… γλώσσα που μιλούσαν και δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα!… Δεν μου θύμιζε καμιά απ’ τις ευρωπαϊκές γλώσσες… που έχω ακούσει.
Και ο Στράτος που ξέρει πολλές γλώσσες και μεταξύ αυτών και ισπανικά… και πορτογαλέζικα… δεν κατάλαβε τι γλώσσα μιλούσαν. Απλά κατάλαβε ότι η γλώσσα που μιλούσαν είχε κάποια σχέση με αυτές τις γλώσσες. Και όταν τους ρώτησε τι γλώσσα μιλούν. Του απάντησαν ότι είναι Εβραίοι και μιλούν εβραϊκά με προφορά πορτογαλέζικη… καθώς οι πρόγονοί τους ζούσαν στην Πορτογαλία, πριν έλθουν στο Ισραήλ.
Οι πεζοπόροι την Κυριακή διέσχισαν το φαράγγι του Βίκου, απ’ το Κουκούλι μέχρι το γεφύρι του Μίσιου και από εκεί περπάτησαν σε μονοπάτι δίπλα στο ρέμα και έφτασαν στις πηγές του Βοϊδομάτη και στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής. Η πορεία τους κράτησε περί τις 6 ώρες.
Την Δευτέρα η μέρα ήταν βροχερή… αλλά δεν έβρεχε, όταν ξεκινήσαμε την κατάβαση για το μικρό Πάπιγγο. Σιγά-σιγά όμως ο καιρός «έφτιαξε»… ξάνοιξε και άρχισε ο ήλιος να ζεσταίνει… Κατεβαίνοντας απολαμβάναμε την εκπληκτική θέα των ξακουστών «πύργων» της Αστράκας, που είναι γνωστοί και ως «Πύργοι του Πάπιγγου», καθώς ορθώνονται μπροστά του, φοβεροί … και απροσπέλαστοι… και ο ήλιος αργεί… να φωτίσει το χωριό… το πρωί.
Ένα μοναδικό κοπάδι από πρόβατα, σ’ όλη την Τύμφη… μόλις τώρα άφησε την θαλπωρή… της στάνης και ξαμολύθηκε στα λιβάδια για βοσκή… Και η αρμονία από τα κουδούνια τους… έκανε πιο ευχάριστη την πορεία μας προς το Μικρό Πάπιγγο.
Λίγο μετά την διασταύρωση για Αστράκα, μπήκαμε σε περιοχή με πλούσια βλάστηση, κυρίως από οξιές, βελανιδιές, κέδρους, σφενδάμια και άλλα δέντρα. Εδώ τα πουλιά μας «τρέλαναν»… με τις μελωδίες τους!…
Στην διαδρομή αυτή υπάρχουν τέσσερεις χώροι αναψυχής, με καλαίσθητες πέτρινες βρύσες-ποτίστρες και πέτρινο κιόσκι, με τραπέζι και πάγκους, για πικ-νικ.
Πλησιάζοντας στο χωριό, συναντήσαμε ομάδες ορειβατών που ανηφόριζαν για το καταφύγιο… Η πρώτη ομάδα ήταν εβραίοι… και οι περισσότεροι ευρωπαίοι… άγγλοι, γάλοι, γερμανοί κ.α.
Και όσο πλησιάζαμε στο Μικρό Πάπιγγο, τόσο οι «πύργοι» της Αστράκας γίνονταν πιο ψηλοί… και πιο φοβεροί… στην όψη. Και τα δάση έδιναν την θέση τους σε περβόλια με μηλιές… κερασιές… καστανιές… αχλαδιές και άλλα καρποφόρα δέντρα…
Και μετά από πορεία δυόμιση ωρών μπήκαμε στο πέτρινο χωριό… Όλα τα… σπίτια, φτιαγμένα μόνο από πέτρα… τοίχοι, σκεπές, αυλόγυροι και μνημειακές κεντρικές είσοδοι.
Πέτρινα και εξαιρετικής καλλιτεχνίας και τα καλντερίμια του οικισμού και οι μνημειακές κρήνες και οι μικρότερες που είναι διάσπαρτες μέσα στον οικισμό.
Στο ψηλότερο λόφο του οικισμού δεσπόζει η εκκλησία των Μεγίστων Ταξιαρχών, τρίκλιτη βασιλική μετά τρούλου, ενισχυμένη με αντερίσματα… λόγω παλαιότητας, η οποία δεν ήταν ανοικτή, λόγω επισκευαστικών εργασιών… Και στην πλαγιά από κάτω υπάρχει το «κοιμητήριο» του χωριού.
«Λαμπυρίζουν»… οι πέτρινες σκεπές των σπιτιών και συνάδουν… με την πλούσια βλάστηση τριγύρω… Δεν υπάρχει ωραιότερος χρωματικός συνδυασμός απ’ αυτόν!…
Μια σύντομη βόλτα στο χωριό και πήραμε το δρόμο για το Μεγάλο Πάπιγγο, που απέχει περί τα 4 χιλ. απ’ εδώ.
Το ίδιο ισχύει και στο χωριό αυτό, όσον αφορά τα κτίσματα και την φύση… αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα… Είναι μεγαλύτερο χωριό… με πολλά παραδοσιακά καταλύματα, μαγαζιά, περισσότερους κατοίκους και επισκέπτες…
Σε περίοπτη θέση είδαμε τον ενοριακό ναό, αφιερωμένο στον Άγιο-Βλάσιο… Άγιο θεραπευτή… με καταγωγή από την Σεβάστεια της Μικράς Ασίας, προστάτης των γιατρών.
Η επιλογή αυτή έγινε επειδή στην περιοχή υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα, πολλοί πρακτικοί γιατροί… που θεραπεύουν πολλές αρρώστιες με βότανα που φύονται στο φαράγγι του Βίκου και ως εκ τούτου ονομάζονται «βικογιατροί». Είναι κτίσμα του 17ου αιώνα με τριώροφο καμπαναριό αλλά δεν το επισκεφτήκαμε… καθότι ήταν κλειστός.
Εδώ συναντηθήκαμε και με τους πεζοπόρους… φορέσαμε και τα καθαρά μας ρούχα που είχαμε αφήσει στο πούλμαν και τριγυρίζαμε στο χωριό για αρκετή ώρα…
Και όταν πεινάσαμε καταλύσαμε αρκετοί, σε πολύ ωραίο φαγάδικο… με ωραία αυλή, με εκπληκτική θέα… στους απόρθητους ομώνυμους «πύργους»… και φάγαμε ότι τοπικό έδεσμα διέθετε το μαγαζί… Τυρόπιτες με χειροποίητο φύλο «κριτσιανιστές»!… ομελέτες ξεγυρισμένες… με ντόπιο τυρί και αυγά από κότες… και διάφορες άλλες τοπικές «σπεσιαλιτέ»… Ακολούθησαν καφεδάκια… και παγωτάκια… και ότι ποθούσε η ψυχή και η καρδούλα του καθενός!…
Και έπειτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής… που μου φάνηκε ατέλειωτος!… και πολύ κουραστικός!…