Στον μυθικό ποταμό Αχέροντα βρεθήκαμε αυτό το τριήμερο του Σεπτεμβρίου με την Φυλή, για διάσχιση του ομώνυμου φαραγγιού, γνωστού από την αρχαιότητα και για πεζοπορίες στα πέριξ ιστορικά σημεία της περιοχής.
Η λέξη Αχέροντας, ετυμολογικά προέρχεται από την λέξη άχος… και σημαίνει τον ποταμό των στεναγμών… Μια άλλη εκδοχή λέει ότι προέρχεται απ’ τη ρίζα αχ, της μορφής άχη, του ηχέω, που σημαίνει ηχώ, κάνω θόρυβο… Δηλαδή πρόκειται για το ποτάμι που ρέει με δύναμη, με τρόπο θορυβώδη…
Έχει δυο παραπόταμους, τον Πυριφλεγέθωνα και τον Κωκυτό, που είναι ποτάμια του Κάτω Κόσμου.
Και ο Αχέροντας, σύμφωνα με τις δοξασίες των αρχαίων προγόνων μας, είναι η τελευταία διαδρομή της ψυχής του κάθε πεθαμένου, που την κάνει παρεούλα… με τον Χάροντα, θέλοντας και μη, για να την οδηγήσει μέσω του ποταμού και των παραπόταμών του… στον Άδη, στον Κάτω Κόσμο,
Ο Πυριφλεγέθων πήρε το όνομά του, λόγω του περιστασιακού… φωσφορισμού των νερών του, σ’ ένα κομμάτι του.
Κωκυτός, σημαίνει τον ποταμό των θρήνων… και προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη κωκυτός, που σημαίνει κραυγή… η το θρήνο. Ονομάστηκε έτσι απ’ τους θρήνους και τα μοιρολόγια των επισκεπτών του Νεκρομαντείου.
Στις μέρες μας ο Κωκυτός ταυτίζεται με τον Μαυροπόταμο και ο Πυριφλεγέθων με τον Βουβοπόταμο, πολύ ταιριαστά… και αυτά τα ονόματα για την δουλειά… που είχαν οριστεί απ’ τους αρχαίους θεούς να κάνουν…
Πολύ πρωί ξεκινήσαμε οδικώς για το χωριό Τρίκαστρο Πρεβέζης, απ’ όπου κατεβήκαμε στο ποτάμι.
Η πρώτη διάσχιση έγινε το 1994, από μέλη του ΕΟΣ-Πρέβεζας και έχει μήκος 10χιλ. και αυτό θα διασχίσουμε.
Αυτό σε κάποια σημεία κυλάει ήρεμα και σε άλλες περιπτώσεις κυλλά ορμητικά… μέσα από κατακόρυφους και ψηλούς βράχους, που αρκετές φορές ξεπερνούν τα 100μ. και το πλάτος του ποταμού, τα δυο μέτρα. Αυτά τα σημεία καλούνται και «Πύλες του Άδη»… ποιητική αδεία…
Εικάζεται ότι τα στενά αυτά, οι αρχαίοι τα φοβούνταν… η αδυνατούσαν να τα περάσουν και προκαλούσαν δέος… Έτσι κι αλλιώς… θα τα περνούσαν, όταν θα έρχονταν η ώρα τους…να αποδημήσουν… γιατί να μπαίνουν στο ποτάμι και να «μπλέκονται» στα πόδια του Χάροντα… και να τον προκαλούν… χωρίς λόγο.
Ο όρος «Πύλες του Άδη» είναι μυθολογικός και αρχαιολογικός και αφορά σαφώς τις τρεις, σιδερόφραχτες πύλες του αρχαίου Νεκρομαντείου του Αχέροντα, που βρίσκεται στο λόφο Ξυλόκαστρο, στο χωριό Μεσοπόταμος, του δήμου Φαναρίου Πρέβεζας.
Εκατό με διακόσια μέτρα από την γέφυρα των Σερζιανών Ιωαννίνων, το ανάγλυφο στις όχθες του ποταμού γίνεται εντονότερο και ο ποταμός εισέρχεται στην περιοχή δέους… των στενών του Αχέροντα.
Εδώ δημιουργούνται νερόλακοι και μικρές λίμνες, όπου διαβιούν, ψαράκια, κυρίως γωβιοί, βατράχια, πέστροφες πεταλούδες και καβούρια.
Ήδη βρισκόμαστε στην Χαράδρα του Αχέροντα, που είναι το πλέον επικίνδυνο κομμάτι του και καταλήγει στους καταρράχτες, στη γέφυρα της Σκάλας της Τζαβέλαινας.
Εδώ αφ’ ενός χύνεται ο ομηρικός Πυριφλεγέθων ποταμός η Σουλιώτικο ρέμα και αφ’ ετέρου υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στο Σούλι.
Η διάσχιση της χαράδρας του Αχέροντα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, καταπληκτική… και μοναδική… Τα έχει όλα, πλούσια παρόχθια βλάστηση σε πολλά σημεία, απόκρημνες ψηλές όχθες που σου κόβουν την ανάσα, μικρούς καταρράχτες για ένα σύντομο τζακούζι… όμορφες βάθρες, τεράστια βράχια που έχουν αποκολληθεί και έχουν σωριαστεί ως έτυχε… στις όχθες, ψαράκια, καβούρια, πέστροφες, πεταλούδες και νερόφιδα να αναδύονται απ’ το νερό. Φυσικές πηγές πόσιμου νερού να ρέουν από τα βράχια και νερομάνες… να ξεχύνονται από σπηλαιώδη ανοίγματα, ορατά και υπόγεια και κολύμπι σε ορμητικά νερά, σε δαιδαλώδη στενά περάσματα κλπ κλπ. Ήταν μια υπέροχη και μοναδική εμπειρία. Ιδιαιτέρου κάλλους ήταν το πρώτο κομμάτι και σούπερ- ντούπερ το τελευταίο, με τις πηγές του και τις πολύ εντυπωσιακές όχθες. Το μεσαίο κομμάτι του, ήταν φαρδύ, με πλούσια παρόχθια βλάστηση και ψηλές όχθες αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερα… χαρακτηριστικό.
Οι πηγές εμφανίζονται κυρίως στη βόρεια όχθη, σ’ ένα μέτωπο πλέον των 500μ και έχουν χαμηλή θερμοκρασία 17ο C, γι’ αυτό σ’ αυτό το κομμάτι τα νερά ήταν πιο κρύα.
Η διάσχιση κράτησε περί τις 9 ώρες. Τις περισσότερες απ’ αυτές κολυμπούσαμε και λιγότερο περπατούσαμε.
Ο Αχέροντας, στα τελευταία πέντε χιλ. ως τις εκβολές του είναι πλωτός.
Στο δέλτα του ποταμού, γίνεται, από το 2010 ξενάγηση με κανο-καγιάκ. Επίσης στο κομμάτι αυτό, υπάρχει μια παραποτάμια διαδρομή, 5 χιλ. δίπλα στο δάσος της Περσεφόνης.
Ο Αχέροντας έχει χαρακτηριστεί ως περιοχή ιδιαιτέρου κάλλους και ανήκει στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προστατευομένων Περιοχών της Φύσης NATURA 2000, με πλούσια χλωρίδα και πανίδα.
Η χλωρίδα περιλαμβάνει περί τα 700 είδη δέντρων και φυτών. Η δε πανίδα περιλαμβάνει, πλήθος πουλιών, όπως γεράκια, ξεφτέρια, όρνια, ασπροπάρηδες, φιδαετούς, χρυσαετούς, πετρίτες κ. α καθώς και πολλά ζώα, ήτοι λύκους, αγριογούρουνα, ασβούς αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες, αγριόγατους κλπ.
Χύνεται στο Ιόνιο Πέλαγος, σχηματίζοντας δέλτα, όπου υπάρχουν 19 τύποι οικοτόπων και σημαντικοί υγρότοποι, που αποτελούν το Έλος της Αμμουδιάς και της Βαλανιδόραχης.
Στις εκβολές του υπάρχει η μεγάλη παραλία του χωριού Αμμουδιά.
Οι πεζοπόροι από τη Γλυκή, περπάτησαν μέσω παραποτάμιου μονοπατιού, με θέα τον Αχέροντα, ανάμεσα από οργιαστική βλάστηση. Το μονοπάτι συνεχίζει στην «Σκάλα Τζαβέλαινας». Λέγεται ότι για να φτιαχτεί αυτό το τμήμα του μονοπατιού, οι Σουλιώτισσες κρεμόντουσαν με καλάθια από πάνω και λάξευαν το βράχο.
Η διαδρομή ανηφορίζει προς το δεύτερο ξύλινο παρατηρητήριο του Αχέροντα και από εκεί κατηφορίζει προς την κοίτη του ποταμού και συνεχίζει εναλλασσόμενη, ανάμεσα σε ποτάμι και μονοπάτι.
Επιστροφή από την γέφυρα του Ντάλα, μέσα απ’ το ποτάμι και ανάμεσα από πανύψηλα πλατάνια, περνώντας απ’ τις πηγές του Αχέροντα, και κατάληξη στη Γλυκή. Η διαδρομή κράτησε περί τις 4-5 ώρες.
Και στη συνέχεια επισκέφτηκαν το ακατοίκητο σήμερα θρυλικό χωριό Σούλι, που οι κάτοικοί του, τα έβαλαν… ακόμη και με τον θρυλικό Αλή-Πασιά.
Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε οδικώς για την Ανθούσα, όπου επισκεφτήκαμε το Κάστρο του Αλή-Πασιά, με την υπέροχη θέα προς το Ιόνιο Πέλαγος. Αυτό το έκτισε το 1814 για να μπορέσει να κατακτήσει την Πάργα που την είχαν οι Βενετοί.
Οι μηχανικοί που το έκτισαν ήταν Ιταλοί, που ανέκαθεν ήταν «μανούλες» στην κατασκευή κάστρων και τα όπλα, τα κανόνια δηλαδή, ήταν εγγλέζικα και γερμανικά… Όλες οι τότε μεγάλες Δυνάμεις, όπως γίνεται πάντα δηλαδή… τα είχαν τάτσι-μήτσι κότσι.
Το Κάστρο είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, με τα ούλα του δηλαδή… με τις δεξαμενές του, τις αποθήκες του, τα κανόνια του, τους κοιτώνες και τα εμβλήματα, στο υπέρθυρο. Εν συνεχεία πεζοπορήσαμε από το Κάστρο στον Βάλτο και στο ενετικό φρούριο της Πάργας.
Πολύ μου άρεσε η Πάργα!… Μια κούκλα!… με τις τρεις διαδοχικές τεράστιες… πανέμορφες παραλίες της και τις ωραίες αμμουδιές, που είχαν κατακλυσθεί από λουόμενους, ντόπιους και ξένους. Και μια σειρά πανέμορφες βραχονησίδες να στολίζουν τον κόλπο της.
Κάμποσοι ανηφορίσαμε προς το καλοδιατηρημένο βενετσιάνικο κάστρο της, διασχίζοντας έναν πανέμορφο με καλντερίμι δρόμο, με αναρίθμητα εκατέρωθεν, μονόχωρα, τουριστικά μαγαζιά, με την πολύχρωμη πραμάτεια τους, σε πλήρη έκθεση, που νόμιζες ότι βρίσκεσαι στις Κυκλάδες…
Το Κάστρο είναι κτισμένο σε περίοπτη θέση, στην κορφή δασωμένου λόφου και το περιδιαβήκαμε απολαμβάνοντας… την υπέροχη θέα τριγύρω. Πολλά κανόνια ήταν κι εδώ στη θέση τους…
Μια έκθεση ζωγραφικής μοντέρνας τεχνοτροπίας, στεγάζονταν σε αίθουσα του Κάστρου, όπου ρίξαμε φευγαλέες ματιές… λόγω περιορισμένου χρόνου.
Ένα καφεδάκι η κάτι δροσιστικό στα όμορφα παραλιακά, μαγαζιά της και φύγαμε για άλλες παραλίες, μεγαλύτερες και εξ’ ίσου όμορφες.
Και βουρ στο λεωφορείο, που μας έφερε στο χωριό Αμμουδιά, στην πανέμορφη αμμουδιά της, που είχε αρκετό κόσμο… όπου κολυμπήσαμε και το φχαριστηθήκαμε δεόντως…
Σε παρακείμενο φαγάδικο φάγαμε ψάρια… αμ τί θα τρώγαμε παϊδάκια; και ήπιαμε μπύρες… η χαρά του ορειβάτη… Και αργά το βράδυ, γυρίσαμε μπαϊλντισμένοι στα σπιτάκια μας…